Belangst

Toch wel één van mijn apartere eigenschappen, is die van mijn belangst. Deze heb ik al van jongs af aan, en tot op de dag van vandaag snappen mensen dat toch niet helemaal. Kan ik me best voorstellen hoor, ik kan me zelf ook niet zo inleven in bijvoorbeeld Anthofobie (angst voor bloemen). Meestal probeer ik het een beetje te verbloemen, maar vandaag stap ik uit de schaduw van dit persoonlijke taboetje en doe ik dus een boekje open over… de wondere wereld van mijn belangst!

Piek

De meeste jonge kinderen vinden het altijd mega interessant om de telefoon op te nemen als die gaat, maar die aantrekkingskracht had ik al niet zo. Telefoonnummers uit mijn hoofd leren vond ik al een stuk leuker. In mijn puberteit leek het wel even over, en heb ik duidelijk de piek in mijn belcarrière beleefd; urenlang zat ik met mijn beste vriendin aan de telefoon, terwijl we ook al 8 uur lang naast elkaar op school hadden gezeten, pauzes vol hadden gekletst, onder de les nog briefjes (Frans) of agenda’s vol schreven… (shout-out to the mobielloze nineties!) en na school nog eindeloos analyserend met de fiets in de hand (wachtend tot onze crushes ons hadden gepasseerd ) Kortom, in die periode puberde ik lekker standaard mee en had ik geen enkel probleem met het hele belgebeuren.  Al belde ik wel exclusief met deze vriendin, met anderen had ik liever alleen face-to-face contact, en ook de e-mail deed deze periode zijn intrede, ideaal voor mij; ellenlange verhalen kon je van me verwachten.

Ouders inschakelen

Bij het volwassen worden kwamen natuurlijk ook meer verantwoordelijkheden, en bij het op kamers gaan kon ik m’n ouders niet meer inschakelen bij het afhandelen van telefoongesprekken (mijn moeder belde op de ochtend van het introductiekamp van de studentenvereniging nog wel even voor me of het echt een introductieweek was, of toch een ontgroening, antwoord: introductieweek, praktijk: keiharde ontgroening). Verder in mijn studententijd ging het ook nog wel redelijk. Bellen deed ik zo min mogelijk, en met de opkomst van de mobiele telefoon en vooral de smsberichten, kon ik het bellen zoveel mogelijk vermijden; oooh dat gevoel als mijn eerste mobieltje (Sagem I miss you!) dat berichtengeluidje gaf, heerlijk!

Stressgevoel

In tegenstelling tot het geluid van mijn berichttoon… als die gaat voel ik pure stress. Er stroomt dan zo’n zenuwenstoot door mijn lichaam, die vermengt is met een soort kriebels, die je misschien herkent als het gevoel in je buik als je heel zenuwachtig bent. Kortom, liever niet dus. Als ik de gedachten op zo’n moment zou moeten omschrijven, dan komt het neer op: angst voor wat de ander van mij gaat verwachten aan de telefoon, of ik dat wel kan beantwoorden/verwoorden, en daarmee dus ook heel erg hoe ik overkom aan de telefoon. Op de één of andere manier heb ik altijd het gevoel dat ik aan de telefoon heel anders ben, een hele rare versie van mezelf. Ik hoor mezelf dan als het ware heel erg praten, en dat bevalt me voor geen meter! Als ik gebeld word door een onbekend nummer neem ik in principe zelfs niet op, (behalve als ik een telefoontje verwacht) want dat is echt horror!! En aangezien ik niet zo vergroeid ben met mijn telefoon als een gemiddelde ontspannen beller, mis ik ook wat meer oproepen dan een gemiddeld persoon, (sorry mam!). En als terugbellen niet persé hoeft, app ik dus ook liever terug, of soms een voice-memo, dat vind ik dus ook prima. Best apart dat een monoloog inspreken en daarna een reactie beluisteren dan weer niet eng is, maar ongeveer dezelfde inhoud heen en weer, wel. En face to face kan ik uren, wat zeg ik, dagen lullen, kein probleem!

Interne chaos

De meeste mensen merken het niet aan me, behalve dan aan het feit dat ik dus vrijwel nooit bel. Nu ik moeder ben van 3 kids, moet ik helaas toch een heeeeel stuk vaker bellen, van school tot aan de dokter; ik kom er niet onderuit. Het is niet zo dat ik enorm aan het stotteren sla, of ik opeens een gek piepstemmetje opzet. Het is meer intern in mijn brein, dat de boel aan het ontregelen is (“Help wat moeten ze van je? Jongens, we zijn live, focus focus! Zeg iets! ZEG IETS! Wat zeg je nou? Zei je dat echt? Aaaarghhhh…! Waar gaat deze zin nou weer naartoe jongens, ff serieus…”)

Andere beleving

Tegenwoordig is het met sommige vrienden steeds lastiger om af te spreken, druk druk druk, kinderen, (geen-) oppas, of allerhande andere redenen. Dan is een berichtje met “laten we anders ff bellen van de week” voor de meesten vast heel normaal en een leuk vooruitzicht. Bij mij ontstaan dan nog net geen vlekken in mijn nek, maar ik ben sowieso de eerste die gelijk voorstelt om gewoon snel te zoeken naar een nieuwe date, moet vast lukken joh, komt goed! Want bellen en dan alles waar je over wil bijpraten aan de telefoon doen, nee dat is voor mij echt een compleet andere beleving. Gek? Ja ik denk het wel haha…

Maar aangezien ik ook maar een mens ben, wat is jouw vreemdste eigenschap:-)?