Runner’s why

Killerbody                                                                                                                 

Het komt maar eens in de paar jaar voor, maar afgelopen week was het weer eens zover: ik had opeens weer de zeer zeldzame motivatie om een rondje te gaan hardlopen. Voor mijn doen echt een uniek verschijnsel, want de motivatie om te gaan is immer ver weg, ik vind het hardlopen an sich heel saai, en ook nog eens zwaar (HEEL ZWAAR). Dus toen die motivatie om het weer eens te proberen zich aan diende (kan ermee te maken hebben dat ik net die nieuwe film met Jennifer Lopez gezien had; man man man, wat heeft die vrouw een killerbody, en ze is gewoon ******* 52 jaar), wist ik dat ik direct moest gaan, vóórdat de vermoeidheid, de to do’s en alle andere excuses het zouden overnemen. Dus hop hop de hardloopschoenen uit een stoffig hoekje getrokken, pakkie aan, muziek in de oortjes (zonder muziek überhaupt geen poging) en gáán! 

Uitgemotiveerd                                                                                                         

De eerste minuten waren me toch een partij zwaar! Ik kreeg m’n ademhaling gewoon niet normaal, en moest m’n benen echt naar voren slepen. Maar goed, ik kwam vooruit, en mijn doel was een kwartiertje non stop (dat intervalgebeuren is niet aan mij besteed). Natuurlijk geen warming-up gedaan (uiteraard heel dom, maar aan de andere kant was ik waarschijnlijk na de tweede stretch-oefening alweer uitgemotiveerd, dus tsja) en al na 5 minuten zag ik in de verte wat geflits. Onweer. Snel beslissen wat ik zou doen, ik had net mijn ademhaling op orde, voelde mijn trots over deze wereldprestatie al groeien, hoorde geen donder (letterlijk in dit geval) toen ik even mijn oortjes uitdeed, en besloot verder te gaan met het rondje. Helaas bleek het pad dat ik in gedachten had onverlicht te zijn, dus moest ietsje verder rennen (vrouw in het donker, je weet wel), en toen begon de regen. Hmmm, toch een beetje jammer, maar hey, we waren nu ongeveer op de helft, zo meteen was ik op de weg terug, dus even volhouden. Well… die druppels werden een hoosbui, en de wind besloot ook lekker nog een flinke duit in het zakje te doen; zodanig dat mijn linkeroortje steeds uit m’n oor geslingerd werd… 

Natuurgeweld                                                                                                           

Kortom, ik dacht inmiddels: waarom heb ik niet even buienradar gecheckt?!! Maar die gedachte was nog maar net gepasseerd, voordat ik opeens zeer bruut werd overvallen door een idioot lang durende hagelbui (lees: alsof er opeens een kist met ingevroren kogels boven mijn hoofd werd geleegd) Niet zo eentje die even heel heftig op komt zetten, waarna je vol ontzag kijkt naar dit plotselinge natuurgeweld en 2 minuten later alles weer weg is, gesmolten en wel. Nee, deze bui duurde gewoon 8 minuten. I kid you not. Ik weet het, je moet dit soort dingen volgens sommige mensen niet zeggen, in verband met het universum en alles wat je daarin aantrekt enzo, maar ff serieus: WAAROM HEB IK DIT NOU WEER? Ik was net lekker bezig universum! Die motivatie komt maar zo heul zelden opzetten, en ik hoor professor Erik Scherder echt heel duidelijk in mijn oor fluisteren dat beweging zo belangrijk is, dus het kan toch geen teken zijn dat ik beter binnen had moeten blijven. Right?! 

Hijgende kat 

Maargoed, uiteindelijk bereikte ik toch mijn warme huisje, als compleet verzopen hijgende rood aangelopen kat, dat dan weer wel natuurlijk… En ook al was er van een “runner’s high” echt geen sprake, ik was toch wel een tikkeltje trots. Maargoed, doe niet als ik, en check vooraf gewoon even buienradar mensen:-)