Zwemclash

Je hebt van die zaken binnen het “onbekende genootschap van ouders in het algemeen”, waar echt íedereen het over eens is. Zoals de zwemlessen van je kind. Dat is gewoon ellende. Niemand heeft er zin in, en het duurt altijd te lang. Afgezien van het afzwemmen en het diploma natuurlijk, want die mijlpalen zijn niet alleen onvergetelijk voor je kind, maar ook een mijlpaal voor jezelf; HET IS EINDELIJK VOORBIJ!

Logistiek gesleur

Voorbij zijn dan de zweterige omkleedmomenten (want jij staat niet in je badkleding maar gewoon in je wintertrui en thermosokken) in veel te krappe hokjes, of veel te chaotische kleedkamers. Voorbij ook de vele, véle euro’s die maandelijks van je rekening worden afgeschreven (echt niet normaal), het organisatorische en logistieke geregel en gesleur om dit in de planning in te passen, vooral met nog andere kinderen die niet gaan zwemmen een heel gehannes. En voorbij ook het gedoe tijdens de zwemles; je kan je kiezen óf vechten voor een plekje bij het raam met verplichte consumptie in t zwemcafé, óf de resterende 50 minuten in je auto gaan zitten Nu.nl-en, dan wel op je fiets naar huis springen, om na een half uur weer terug te keren (dit doe ik vaak als mijn moeder even op de andere kinderen past). Óf je gaat met je overige kind(eren) even snel een boodschap in de stad doen, en daarbij 54 keer de tijd checken om zeker te zijn dat je nog niet terug moet om op tijd terug te zijn (want niets zo zielig als een bibberend kind dat maar niet opgehaald wordt).

Klotsende oksels

Vorig jaar ontving ik helemaal de jackpot, toen mijn oudste én mijn middelste op zwemles waren, op twee verschillende middagen, met dito geregel. Daarna werd het iets overzichtelijker toen ze beiden op dezelfde middag zwommen, maar dan wel een uur na elkaar, waartussen ik dan ook nog even de jongste van de peuterspeelzaal moest halen. Zie daar maar eens géén klotsende oksels van te krijgen!

Overgeleverd

Wat ook veel ouders schijnen te herkennen, is dat ellendige gevoel overgeleverd te zijn aan de de zwemmeesters en juffen, hun tempo, hun overzicht op elk kind, en vooral, de voortgang. Die weer zeer nauw verbonden is aan je portemonnee, helaas… De ene zwemdocent is duidelijk de andere niet. Natuurlijk is ook het ene kind het andere niet, maar de verschillen zijn soms zó groot dat je je afvraagt (al probeer ik die gedachten hardnekkig weg te drukken ) of het soms financieel wel goed uitkomt dat het niet al te snel gaat. Mijn oudste deed ongeveer 3 a 4 weken over het eerste groepje, waar je leert “watervrij” te worden, mijn middelste doet er bijna 5 maanden over, en is compleet gedemotiveerd, gaat er elke week met buikpijn heen, en realiseert zich soms zelfs op zondag al, dat het over 4 nachtjes weer donderdag; dus zwemlesdag is. Niet okay toch?! Natuurlijk de docent wel een paar keer over gesproken, in de 2 minuten die ze tussen de ene en de andere les heeft. Maar die gaf aan dat het ‘steeds beter gaat’ en ze binnenkort met weer nieuwe vaardigheden gaat beginnen, dus dat er dan wel schot in de zaak komt. Laat dat schot nou maar eens knallen dan!

Natte handdoek

Wat rest, is een ijzeren discipline om niet op te geven, geld te blijven sparen voor nog meer lessen en te vertrouwen dat die dag ooit komt; dat ze alle drie hun zwemdiploma’s in de pocket hebben, de zwembandjes definitief in de fik kunnen, ik nooit meer een natte handdoek tref in een zwemtas die al lang geleden leeggehaald had moeten worden, en het zwembad weer een plek is voor bommetjes, de handstand en opstopping in de glijbaan. Kan niet wachten!